شاید بتوان مرسوم شدن روش قالب‌گیری دندان برای شناخت جایگاه دندان‌ها را مربوط به قرن ۱۸ میلادی دانست. در این سال‌ها از یک خمیر مخصوص برای قالب‌گیری ساختار دندان‌ها و شناخت دقیق جایگاهشان استفاده می‌شد. این روش که Conventional نامیده می‌شد در واقع روش مرسومی برای قالب‌گیری بود که هنوز هم مورد استفاده قرار می‌گیرد.

اما این شیوه خالی اشکال نبود و خطا‌های انسانی را با خود همراه داشت. از جمله این مشکلات می‌توان به تغییرات حجمی مواد اشاره نمود که سبب بروز خطا‌های مختلفی می‌شود که در نهایت کیفیت و دقت کار به دست آمده را پایین می‌آورد. همین موضوع سبب شده تا دندانپزشکان به فکر جایگزینی برای آن باشند. اولین بار در اوایل دهه ۱۹۷۰ میلادی بود که دندانپزشکی به نام Francois Duret ایده‌ی استفاده از تکنولوژی دیجیتال در دندانپزشکی را مطرح نمود.

او در آن زمان عنوان کرد که می‌توان با استفاده از دستگاه لیزر، تصاویری را دریافت نمود که با تجزیه و تحلیل آن می‌توان یک قالب Optical یا انواع ریستوریشن‌ها را ساخت. ایده‌ی او در آن زمان چندان مورد توجه قرار نگرفت تا اینکه ۱۰ سال بعد آن را کامل‌تر نمود. در همین زمان دو دانشمند دیگر به نام‌های پروفسور Werner Mormann و دکتر Marco Brandestini توانستند اولین اسکن تصویری از دهان انسان را انجام دهند. سال بعد این تکنولوژی را تکامل داده و در نهایت در سال ۱۹۸۳ توانستند اولین قالب Optical خود را با کمک آن بسازند.

این موضوع ظهور اسکن‌هایی بود که ما امروزه آن‌ها با نام اسکن سه‌بعدی داخل دهانی می‌شناسیم. این تولیدات توانسته‌اند نتایج حاصل از اقدامات دندانپزشکی را تغییر دهند. البته این اسکن‌ها در ابتدا قدرت و ابعاد فعلی را نداشتند و با گذشت زمان و پیشرفت‌های حوزه تکنولوژی، کارایی و البته ابعاد آن‌ها هم بهبود یافت و به مرحله امروزی و دندانپزشکی دیجیتال رسیدند.